.... .. ....../.... .....+......

.......

... 75 ...... ..... ..... ...... ..... ... .. ...... ... ..... .... ......

.... .. ... ȍ. .......... ... .. ... .. .. ...... .. ... ..... . .. ... ...ǡ ... .. .... ..... ..... ....... .э. ..... .... ... ..... ..... . ... ..... ..ϐ. .. .... ..... ...... ... .. ...... ... ...... 2 .... ... ... . .... .. ... .. ..... .. ..... . .....ԡ .. ... . ... ..... ..... . .... .....: ... .. ... ..... .. .... .. .....

.. ... ... .. ..... .. ... ... ......

... ...... .. .... ...... .... . ..... ...... ..... .. ..... . ....... . ..... .. . ... ...... ...ԡ .... ..... ..... ...... . ....... .... ..... .. .... .. ȍ.... .... .... ...... .. ... .... .. .... ...... ..... ..... ... .... Ȑ. .. .... .. .... .. ȍ.... ...... .... ... .. .... .... .ϡ ..... ........ . ....... ..... ..... .... ..... ..... . ... ..... ... ... .. ... ..... .점..:

- .. ... .... .. ... ..... . .. .... ...... ....... ... ..... .... .. ..... ..... ... .. .䐡 .... ..... ..... ... .. .. ..... ..ϐ. ..... . ..... ..... ...... ..... ...... ......

..... .. .... .Ƞ.. . .....ʠ... .... ..... ....

..... .... ... .... .... ... 75 ... . ... ...... ..... .. .. .... .... .. ... Ӂ.... ... ... ... ... .... .... .... ..... ..... ...... .점.:

- .. ... .. ȍ.... .... .... 27 ...... .. ..... .. ... .. ... ȍ.... ..... ...... ....... .. .... ... .. .... ..... .. .. ...: ....... .. ..... ..... .... ... . .... ... ..ǻ ..... ... .... .... .. . .... ... ... ...

..... .. ... ȍ... . ...ӡ .... .... .... .... ...ǡ ... ........ .... .. .. ..... ..... . .. ... .... ... ... .... ...... (......) ..... ..ϡ .... .. .... ... ..... .. .... ........ ... .. ..... .... Ȑ..... .. ... ... .. ... .... .... ...: ....... .... ... ... .... ... ...... ... ... ....: .... ... ..... . .... ........ ... .... .... .. .... ..... . .. ... ... .... .... .... .... .... ...... .. .. ... ..... . ..... ..... .. .. ....... .......

.. .. ..... . .. ... ....ѡ .. .... ...: ..... ... ... .... .. .점....

..... .. ... ... .. .... .... .. .... ... ..... ..... ...... ... ... ... .... ... . .. .. .... ..... .... .. .... .... .. ... .. ȍ... ..... .. ...ϡ ... ....: ..... .. ... .... .....ǡ ... . .... ... ... .... ..... .. .. .... ..... ....ǿ .... ... Ȑ. .. .... .... .... ...ʻ. ...... .... ..... ..ϡ ... .... ... ... .... ...... .. .점.. ...: .... ...ʡ ... ....... .... ..... ... . .... ....

.. .... .... ... .. .ѐ.... ....: .... .... ..... ...: ...... .... ..... ..... . .... ..... .. ..... .....

.. .... ... ..... .... ... .. .... .. .. ...: ..... .. .... ..ѻ . ..... ........ .... ... ... .. ....... .. ..... .... .. .... .. .. .. ..... .... ....... .... ..... ..... .. ..... .... ... ... ..... .. .. .... .... .. .... ...Ӡ... .... . ..... .... .. .... ..... ..... .... .... ... ..... ..... . .... ..... ...... ....... ... ..... ..... ...... .. .. ... ... . ... .... .......

.. .. ..... ....... ...... .... .... ȍ.... .... .. .. ..... .... ..... .... ..... .... ..... . ........ .... .... ..... ........ .... ... .. .... .... .. ... ... .. ...... ... ... ..... .... .... .. ....... ..... ...... (... ȍ..... .. .... .. ....... .. ..... ...... ..... .. ... .. .. ..... .... ... ........ ... .... .. .... ...... ... .... .... ..... .. ... ..ǡ .. .... ..... ..... .... .. ... ȍ. ........ .. ... .... ..... ...... ǐ. ...... ... ....... .. ... ... .... .....)

... .... . ... .... .. .... ...... ... ......... .점.... . ... ... .... .. ... ........ (... ... ... .. .... ..... .... . .. .... ...... .. ....... .. .. .... ..... ..... .....). .... ........ . ..... .. ... .... .....ϡ .. ... .. ... .. .. ..... ...... ... .. .. .... ..... .. .... .. .. ...: ..... ....졡 .. .... .. ..... ..... ..Ի .... ...... .... ..... ....

...ӡ .... ..... ... .. ..... .... ..... ... ..... ... .... ... 72 ... .... .. ..... ... . .. ..... ..... . .... ..... ...... .. .... ... .......... ....: ... Ȑ.. ...: .... .. ... .... .... . .... ... .. .. ... .... . .. .. .... . ... ... .. .... ....... ..... ..... .. .... ... ... .. ...... .... ... .. .... ...... .... ...: ... ..... .. ... .. .... ... ..... .. .. .... ..... .. ... .... .... ....ǻ.

... ... ..ϡ .... ..... .... . .. .... ...ӡ .. .... ..... .... ... ... .. .... .... .... .... .. ...... ..... . .... ..... .... ...... ...... .. ... .... ... .... ... ... .... .... ... .. ..... .... ..... ....: ... ...ǡ .... ... ... .... .... ... ... .... .. ..... ... .... .... ..... .... ...ʡ .. .... .... . .. ..... . ....

.. ... .... ... ..... ...ǡ ...... .. ȍ.... .... .... ... ....ϡ .... ....... ... .......... . .... ....... ... ... .... .... ... ... ..... (..... .... .... .... 27) .. .. ...: ..... ..... .... .. ..... .. ... ...... .... ... .... .... ...... . .... . ..... ... .. . ... .....ǻ.

... .... .... .. .... .. . ... .. .䐡 .... .. .. .... .... ..... .. ... .. .. .... ..... ... ..... .. ...... .... ... ..... ..... ... .... .... .. .... ....... ..... ..... ..... ..... .. ......

.. ... ..... ...... .... .. .. ... .... ... .... .. .... ..... ........ ..... ... .. ... ... ..... .... ..... ....ϐ. . .... . .... ...... ..... ...... ...... ........ .. .... .. .... .. . ...: .....쿻. .... .. .... ..... . .... 50 ....... .. ... .. ....... ..... ....... . ..... ..... .. ...... . ..... .. ..... .... .... . ... .. .. .... .... ....... .. .... ... .... ... .... .. ... ..... ... ... .... .. ..ѐ. ..... ... .... ... ... ..... ........ ...: ..... ....ҡ .. ..忻 ... ..... .... .. ...... .. ... .. .... ... ... ..... .. .. .... .. . .. ... ..... ...: .... ..ϡ .. .... ... ...... .. .... ...ʡ ..... ... ..... .. ... ........ ... ..... .... ... ....... .... ... .... .... .. . ...: ..... ..... .... .. ...㻡 ...ǿ.. .........仡 ... ...忻. ...... .... ... ....

.. . ... ........ .... ........ ..... ......... .. ..... .. ... ..... .... .... ..... ... ...... .. ... .. ... ........ .. ........ .. ... .. ... . .. ... ..... .... . .... .. ...... .... .... ..... .... .. ... ... .... ......... ...... ..... .. ... ... ..... ... ..... .... .. .. ....͠.. .. ..... . ... .. ..... ..... .... ... .. ..ю... .. .... .. ..... ..... ...... ... .. ........ .... .. ....ϐ. ..ϡ .. .... ..... ... .... .. ... ......: ..... .. ..忻 .... ... .... . .... .ѐ...... .. ... ........ ....: .... .... .. .... ..ѻ .. ...: ...... ... . ... .... ...... .. ...... ... ........

.... ..... .... .. .. .... ........ ..... ... ... .... .. ǐ. .... .... .... ..... .... .. ǐ. ... .....ϡ .... ... .... ... .... .... .... .. .... .. ....... ... .... .ȿ ... ..... .. ....... ... .. ........ .. .. .. ... .... .... ... ....... .. .... ....... .. ..... ..... .... .. .... .... .... .... ..... ..... ... .... ...... ...... ... .. .... .... ....... .. .. .... ..... ... .. .... .. ..ϡ .... .... .. .. ...... ..... ..ϡ .. .... ..... ... ...... . .... .. .. .. .... ........ .. ... ..... .... .....

.. ... ........ ....: ..... ..... .... .. .... ..ϡ ... ..... ... ...... .. .... . ... ........ ..... ......... ... ...: .... ..... .......

.... .... .. .... ........ ....... . ...... .. ..... .... ..͐.. . ......... .. .... ... ..... ... ...... .... .. .. .... ... .... . ..... ..... .... .... ... .. .... .. ... .. .... .젍....... ... ... ... ... ....... ........ .. .. .. .. ........ ..... .... . ... .........

.... .. ....... .... ..... ..... .. .... ... ..... .... .... ... .. ... ..... ..... .. .... ..... ... .. .... .... ..ϡ ... .......ʡ .... .... .ѐ.... ....

عباس که رفت.../عباس قنبرى+خاطرات

سال 75 اربعین شهادت سالار شهیدان مصادف بود با چهلمین روز شهادت عباس صابرى.عباس از اون بچه رزمنده هایى بود که بعد از جنگ نتونست تو شهر بمونه، و از مال دنیا، فقط یه دیپلم ریاضى داشت. خونوادش هرچى اصرار کردن توى تهران بمونه و بره دنبال زندگى، به خرجش نرفت. داداشش حسن، تو عملیات بیت المقدس 2 شهید شده بود و عباس هم غیر از رسیدن به داداش و رفیقاش، هیچ فکر و ذکر دیگه اى نداشت و الحق مصداق: دست از طلب ندارم تا کامن من برآیدیا جان رسد به جانان یا جان زتن درآید.همه اونایى که عباس رودیده بودن و باهاش آشنایى داشتن، به صداقت و مهربانى و لبخند او و زود عصبانى شدنش، عادت داشتن، حالات عرفانى و خوبى هاى عباس صابرى رو باید از بچه هاى مسجد جامع خرمشهر که چند ماهى با اونا برخورد داشته، شنید. فقط اینو بگم که عباس یه کارى با بچه هاى خرمشهر کرده بود که وقتى شهید شد، همشون بلافاصله و سراسیمه اومدن تهران واسه تشییع جنازه و ختم عباس. یکى شون به نام «عقیل» مى گفت:- ما چون زمان جنگ کوچک بودیم و با شهدا ارتباط نداشتیم، فقط اوصاف اونا رو شنیده بودیم، بعد از جنگ، عباس اولین شهیدى بود که ما باهاش زندگى کردیم و حالات معنوى شهدارو کاملا مشاهده کردیم.بعدهم از نماز شب ها و مناجات هاى عباس صابرى گفت.شهادت عباس روز هفتم محرم سال 75 بود و روز عاشورا پیکرش رو تو بهشت زهرا به خاک سپردن. اون چند روز آخر عباس رواز زبون «عباس قنبرى» براتون مى گم:- تو فکه با بچه هاى تفحص لشکر 27 بودیم. به اهواز زنگ زدم که حال بچه هاى کمیته جستجوى مفقودین رو جویا بشم که عباس صابرى به من گفت: «مى خوام از اینجا تسویه حساب کنم و بیام پیش شما» خلاصه کار عباس درست شد و اومد فکه پیش ما.روزها با برو بچه ها و عباس، براى پیدا کردن پیکر شهدا، جلو مى رفتیم. عباس هم که تخصصش تخریب و به قول خوشد «از بین بردن فنرهاى (مین هاى) عراقى» بود، براى ما معبر باز مى کرد تا داخل میدون هاى مین به دنبال شهدا بگردیم. دو روز قبل از ماه محرم، عباس گفت: «مى خوام واسه دهه اول محرم برم تهران». منم بهش گفتم: «همه عشق کربلا و شهدا اینجاست. خود امام زمان هم میاد اینجا و با این بدن شهدا واسه امام حسین گریه مى کنه. تو هم نرو تهرون و اینجا بمون. با هم عزادارى مى کنیم».از من اصرار و از اون انکار، که عباس گفت: «میرم، ولى سوم محرم بر مى گردم».خلاصه یک روز قبل از محرم، عباس با «سید تقى موسوى» اومدن تهران. عصر روز سوم محرم بود و دم در سوله نشسته بودم که دیدم عباس با یکى از بچه ها اومد. تا رسید، بهش گفتم: «عباس تو عجب حالى دارى ها، حال و هواى دهه اول محرم تهران رو ول کردى، اومدى اینجا؟ اینو بهت بگم که شربت مربت خبرى نیست». منظورم شربت شهادت بود، ولى عباس فکر کرد شربت آبلیمو را مى گم. گفت: «مهم نیست، سخت نگیر...» سوار ماشین شدن و رفتن جلو.دم دماى غروب بود که برگشتن. گفتم: «کجا رفته بودین؟ گفت: «رفتیم مقتل محمود غلامى و سعید شاهدى رو زیارت کنیم».شب جمعه، روز چهارم محرم بود که عباس به من گفت: «بلند شو بریم شهر» و رفتیم اندیمشک. قرار بود یکى از دوستانش از تهران بیاد دو کوهه که ما هم رفتیم اونو بیاریم. عصرى رفتیم حمومِ دو کوهه. عباس رفت دوش گرفت. من هم شروع کردم به شستن لباس هاى خودم و عباس. وقتى از حموم اومدم بیرون، دیدم عباس توى رختکن نشسته و داره زیارت عاشورا مى خونه. اون همیشه زیارت عاشورا رو با «صد لعن» و «صد سلام» مى خوند.با هم رفتیم ساختمان معاونت نیرو، اطاق بچه هاى تفحص که از اونجا بریم «سبزه قباى» دزفول براى زیارت و عزادارى. موقع رفتن، دیدیم تلویزیون داره فکه رو نشون مى ده، که کلى خوش به حالمون شد. بعد رفتیم سبزه قبا. یه سینه زنى حسابى کردیم. (برو بچه هایى که زمان جنگ گذارشون به دزفول افتاده، حتماً یه سرى هم به زیارت سبزه قبا رفته اند. حرم محمد بن موسى الکاظم پسر امام کاظم، معروف به سبز قبا، یه حالِ معنوى عجیبى داره که همه بچه رزمنده ها با اون آشنا هستن. خصوصاً اگه غروباى سرخ خوزستان رو توى حرم شاهد باشى.)روز پنجم و ششم محرم دو کوهه بودیم. دور ساختموانو مى گشتیم و یکى یکى شهدا رو یاد مى کردیم. (چند روز قبل از محرم هوایى شدیم و با عباس صابرثى، از اندیمشک تا دو کوهه پیاده اومدم بودیم). نوحه مى خوندیم و روضه. یه کمى عباس مى خوند، یه کمى هم من. با هم زمزمه کردیم. روى پل دو کوهه بودیم که عباس به من گفت: «عباس قنبرى،، یه خواب از «اکبر محمدى بخش» دیدم، مى خوام برات تعریف کنم».عباس، اکبر محمدى بخش رو خلیلى دوست داشت. خدا رحمتش کنه، اکبر سال 72 توى جاده قم تصادف کرد و با مصطفى قهارى و محمد قنبرى، روحشون پر کشید پیش سیدالشهدا. گفتم: «خب بگو». گفت: «چند شب پیش خواب اکبر و دیدم، کلى با هم حرف زدیم و من از شهدا و اون طرف از اکبر پرسیدم. آخرین سوالم از اکبر این بود که پرسیدم، اکبر شما دو کوهه میایین؟ اکبر گفت: خدا بالاى سر این دو کوهه، توى اسمون یه دو کوهه ساخته که همه شهدا میان اونجا».صبح روز بعد، سوار ماشین شدیم و با رفیق عباس، سه تایى رفتیم فکه. توى راه، من نوار روضه حضرت قاسم رو گذاشته بودم. و عباس حسابى گریه مى کرد. رسیدیم به مقر تفحص توى فکه. توى مقر عباس شروع کرد به رفیقش وصیت کردن. گفتم: «اى بابا، عباس جون باز قاطى کردى، روز سوم محرم که اومدى، بهت گفتم شربت مربیت خبرى نیست، پس وصیت نکن». و او خندید و رفت.هر سال محرم، توى مقاتل شهدا، جاهایى که بچه هاى تفحص شهید شده بودند، دسته عزادارى راه مى انداختیم و سینه مى زدیم. صبح روز هفتم محرم، سید میر طاهرى (مسئول گروه تفحص لشکر 27) به من گفت: «عباس قنبرى، بلند شو ماشین رو راه بینداز بریم شهر براى خرید گوسفند و برنج و وسایل شام شب و روز عاشورا».روز هفتم محرم، تو زمان جنگ و بعد از جنگ، واسه من یه حساب خاصى داشت. هر سال یا من خودم مجروح شده بودم. یا رفیقام شهید شده بودن. همیشه روز هفتم محرم یه حالت انتظارى داشتم منتظر بودم. منتظر یه حادثه.با میر طاهرى کلنجار رفتم که به شهر نروم ولى نشد. با عباس صابرى خداحافظى کردم. همش تو این فکر بودم. اصلا متوجه رانندگى و زمان و مکان نبودم. حسابى اضطراب داشتم. میرطاهرى یه دونه به شونم زد و گفت: «کجایى؟». تازه به خودم اومدم و دیدم 50 کیلومتر از راه رو اومدیم. رفتیم اندیمشک و دزفول وسایل رو خریدیم و رفتیم دو کوهه. نماز مغرب و عشا رو تو اتاق تفحص خوندیم. تو سجده آخر نماز عشا بودم که حال عجیبى بهم دست داد. غم بزرگى افتاد توى دلم. زدم زیر گریه. میرطاهرى گفت: «بابا امروز، تو چته؟» هیچى نگفتم. چایى رو خوردیم که یهو در اتاق باز شد. تاجیک از در وارد شد و به سید بهزاد گفت: «آقا سید، یه دیقه بیا بیرون». تا اینو گفتت، هوررى دلم ریخت. تا سید میرطاهرى رفت بیرون، صداى «یا ابالفضل» بلند شد. سریع اومد تو و گفت: «عباس قنبرى بلند شو بریم»، «کجا؟»، «بیمارستان»، «چه خبره؟»، «صابرى رفته روى مین».من و سید میرطاهرى سوار آمبولانس شدیم. آمبولانسى که تاجیک با اون اومده بود. وقتى نشستم پشت فرمون. یه نگاه به عقب انداختم. کف آمبولانس پر بود از خون و یه لگنه پوتین، خاکى و خونى هم افتاده بود. گفتم حتماً عباس یه پاش قطع شده. بیمارستان صحرایى مخبرى، که توى فکه ساخته شده، اولین جایى یه که مجروح ها رو میارن و بعد از اونجا مى برن شهر. جلو در اورژانس به سرعت از ماشین پریدم پایین. یکى از سربازهاى تفحص که امدادگر بود، با عباس مجروح شده بود. از اون پرسیدم: «عباس چى شده؟» جواب منو نداد و روشو برگردوند. به سید میرطاهرى گفتم: «سید عباس رو بردن شهر» که گفت: «قنبرى بیا و نور چراغ ماشینت رو بینداز توى کانتینر.اصلا حواسم نبود چى به چیه. مى خواستم زودتر برم پیش عباس که اگه کارى داره براش انجام بدم. یا اگه خون مى خواد، براش خون بدم. پیش خودم گفتم الان چه موقع یخ درآوردن این موقع شب؟ نور ماشین رو انداختم روى در کانتینر. در رو که باز کردن، دیدم توى کانتینر یه پیکر افتاده. از ماشین پیاده شدم. با حیرت رفتم جلو. باور کردنى نبود. فکر کردم اشتباه مى کنم. ولى نه، خودش بود. نمى دونم تو چه حالى بودم. ولى هر طورى که بود، صورت عباس رو که بدجورى سوخته بود، با گلاب شستم. کفن بریدیم و قرار شد که با همون آمبولانس به طرف تهران حرکت کنیم.به سید میرطاهرى گفتم: «عباس صابرى عشقش دو کوهه بود، برا آخرین بار ببریمش دو کوهه و دور ساختمونا طوافش بدیم...»، سید گفت: «حرف ندارم، راضى ام».پیکر عباس رو داخل آمبولانس گذاشتیم و بردیمش دو کوهه. زمین صبحگاه و ساختموناى دو کوهه جور دیگه اى شده بودند. بازم تو دو کوهه عطر شهید و شهادت پیچیده بود. همین طور که عباس رو توى دو کوهه مى چرخوندیم یاد چند روز پیش افتادم. نوحه هایى رو که با هم مى خوندیم، زمزمه کردم و اشک مى ریختیم.شهدا به استقبال عباس اومده بودن. دو کوهه نور باران بود. شهدا توى دو کوه اسمون، همونى که اکبر محمدى بخش به عبسا گفته بود، توى آسموناست، براى عباس پرگشوده بودن

عباس که رفت.../عباس قنبرى+خاطرات

سال 75 اربعین شهادت سالار شهیدان مصادف بود با چهلمین روز شهادت عباس صابرى.عباس از اون بچه رزمنده هایى بود که بعد از جنگ نتونست تو شهر بمونه، و از مال دنیا، فقط یه دیپلم ریاضى داشت. خونوادش هرچى اصرار کردن توى تهران بمونه و بره دنبال زندگى، به خرجش نرفت. داداشش حسن، تو عملیات بیت المقدس 2 شهید شده بود و عباس هم غیر از رسیدن به داداش و رفیقاش، هیچ فکر و ذکر دیگه اى نداشت و الحق مصداق: دست از طلب ندارم تا کامن من برآیدیا جان رسد به جانان یا جان زتن درآید.همه اونایى که عباس رودیده بودن و باهاش آشنایى داشتن، به صداقت و مهربانى و لبخند او و زود عصبانى شدنش، عادت داشتن، حالات عرفانى و خوبى هاى عباس صابرى رو باید از بچه هاى مسجد جامع خرمشهر که چند ماهى با اونا برخورد داشته، شنید. فقط اینو بگم که عباس یه کارى با بچه هاى خرمشهر کرده بود که وقتى شهید شد، همشون بلافاصله و سراسیمه اومدن تهران واسه تشییع جنازه و ختم عباس. یکى شون به نام «عقیل» مى گفت:- ما چون زمان جنگ کوچک بودیم و با شهدا ارتباط نداشتیم، فقط اوصاف اونا رو شنیده بودیم، بعد از جنگ، عباس اولین شهیدى بود که ما باهاش زندگى کردیم و حالات معنوى شهدارو کاملا مشاهده کردیم.بعدهم از نماز شب ها و مناجات هاى عباس صابرى گفت.شهادت عباس روز هفتم محرم سال 75 بود و روز عاشورا پیکرش رو تو بهشت زهرا به خاک سپردن. اون چند روز آخر عباس رواز زبون «عباس قنبرى» براتون مى گم:- تو فکه با بچه هاى تفحص لشکر 27 بودیم. به اهواز زنگ زدم که حال بچه هاى کمیته جستجوى مفقودین رو جویا بشم که عباس صابرى به من گفت: «مى خوام از اینجا تسویه حساب کنم و بیام پیش شما» خلاصه کار عباس درست شد و اومد فکه پیش ما.روزها با برو بچه ها و عباس، براى پیدا کردن پیکر شهدا، جلو مى رفتیم. عباس هم که تخصصش تخریب و به قول خوشد «از بین بردن فنرهاى (مین هاى) عراقى» بود، براى ما معبر باز مى کرد تا داخل میدون هاى مین به دنبال شهدا بگردیم. دو روز قبل از ماه محرم، عباس گفت: «مى خوام واسه دهه اول محرم برم تهران». منم بهش گفتم: «همه عشق کربلا و شهدا اینجاست. خود امام زمان هم میاد اینجا و با این بدن شهدا واسه امام حسین گریه مى کنه. تو هم نرو تهرون و اینجا بمون. با هم عزادارى مى کنیم».از من اصرار و از اون انکار، که عباس گفت: «میرم، ولى سوم محرم بر مى گردم».خلاصه یک روز قبل از محرم، عباس با «سید تقى موسوى» اومدن تهران. عصر روز سوم محرم بود و دم در سوله نشسته بودم که دیدم عباس با یکى از بچه ها اومد. تا رسید، بهش گفتم: «عباس تو عجب حالى دارى ها، حال و هواى دهه اول محرم تهران رو ول کردى، اومدى اینجا؟ اینو بهت بگم که شربت مربت خبرى نیست». منظورم شربت شهادت بود، ولى عباس فکر کرد شربت آبلیمو را مى گم. گفت: «مهم نیست، سخت نگیر...» سوار ماشین شدن و رفتن جلو.دم دماى غروب بود که برگشتن. گفتم: «کجا رفته بودین؟ گفت: «رفتیم مقتل محمود غلامى و سعید شاهدى رو زیارت کنیم».شب جمعه، روز چهارم محرم بود که عباس به من گفت: «بلند شو بریم شهر» و رفتیم اندیمشک. قرار بود یکى از دوستانش از تهران بیاد دو کوهه که ما هم رفتیم اونو بیاریم. عصرى رفتیم حمومِ دو کوهه. عباس رفت دوش گرفت. من هم شروع کردم به شستن لباس هاى خودم و عباس. وقتى از حموم اومدم بیرون، دیدم عباس توى رختکن نشسته و داره زیارت عاشورا مى خونه. اون همیشه زیارت عاشورا رو با «صد لعن» و «صد سلام» مى خوند.با هم رفتیم ساختمان معاونت نیرو، اطاق بچه هاى تفحص که از اونجا بریم «سبزه قباى» دزفول براى زیارت و عزادارى. موقع رفتن، دیدیم تلویزیون داره فکه رو نشون مى ده، که کلى خوش به حالمون شد. بعد رفتیم سبزه قبا. یه سینه زنى حسابى کردیم. (برو بچه هایى که زمان جنگ گذارشون به دزفول افتاده، حتماً یه سرى هم به زیارت سبزه قبا رفته اند. حرم محمد بن موسى الکاظم پسر امام کاظم، معروف به سبز قبا، یه حالِ معنوى عجیبى داره که همه بچه رزمنده ها با اون آشنا هستن. خصوصاً اگه غروباى سرخ خوزستان رو توى حرم شاهد باشى.)روز پنجم و ششم محرم دو کوهه بودیم. دور ساختموانو مى گشتیم و یکى یکى شهدا رو یاد مى کردیم. (چند روز قبل از محرم هوایى شدیم و با عباس صابرثى، از اندیمشک تا دو کوهه پیاده اومدم بودیم). نوحه مى خوندیم و روضه. یه کمى عباس مى خوند، یه کمى هم من. با هم زمزمه کردیم. روى پل دو کوهه بودیم که عباس به من گفت: «عباس قنبرى،، یه خواب از «اکبر محمدى بخش» دیدم، مى خوام برات تعریف کنم».عباس، اکبر محمدى بخش رو خلیلى دوست داشت. خدا رحمتش کنه، اکبر سال 72 توى جاده قم تصادف کرد و با مصطفى قهارى و محمد قنبرى، روحشون پر کشید پیش سیدالشهدا. گفتم: «خب بگو». گفت: «چند شب پیش خواب اکبر و دیدم، کلى با هم حرف زدیم و من از شهدا و اون طرف از اکبر پرسیدم. آخرین سوالم از اکبر این بود که پرسیدم، اکبر شما دو کوهه میایین؟ اکبر گفت: خدا بالاى سر این دو کوهه، توى اسمون یه دو کوهه ساخته که همه شهدا میان اونجا».صبح روز بعد، سوار ماشین شدیم و با رفیق عباس، سه تایى رفتیم فکه. توى راه، من نوار روضه حضرت قاسم رو گذاشته بودم. و عباس حسابى گریه مى کرد. رسیدیم به مقر تفحص توى فکه. توى مقر عباس شروع کرد به رفیقش وصیت کردن. گفتم: «اى بابا، عباس جون باز قاطى کردى، روز سوم محرم که اومدى، بهت گفتم شربت مربیت خبرى نیست، پس وصیت نکن». و او خندید و رفت.هر سال محرم، توى مقاتل شهدا، جاهایى که بچه هاى تفحص شهید شده بودند، دسته عزادارى راه مى انداختیم و سینه مى زدیم. صبح روز هفتم محرم، سید میر طاهرى (مسئول گروه تفحص لشکر 27) به من گفت: «عباس قنبرى، بلند شو ماشین رو راه بینداز بریم شهر براى خرید گوسفند و برنج و وسایل شام شب و روز عاشورا».روز هفتم محرم، تو زمان جنگ و بعد از جنگ، واسه من یه حساب خاصى داشت. هر سال یا من خودم مجروح شده بودم. یا رفیقام شهید شده بودن. همیشه روز هفتم محرم یه حالت انتظارى داشتم منتظر بودم. منتظر یه حادثه.با میر طاهرى کلنجار رفتم که به شهر نروم ولى نشد. با عباس صابرى خداحافظى کردم. همش تو این فکر بودم. اصلا متوجه رانندگى و زمان و مکان نبودم. حسابى اضطراب داشتم. میرطاهرى یه دونه به شونم زد و گفت: «کجایى؟». تازه به خودم اومدم و دیدم 50 کیلومتر از راه رو اومدیم. رفتیم اندیمشک و دزفول وسایل رو خریدیم و رفتیم دو کوهه. نماز مغرب و عشا رو تو اتاق تفحص خوندیم. تو سجده آخر نماز عشا بودم که حال عجیبى بهم دست داد. غم بزرگى افتاد توى دلم. زدم زیر گریه. میرطاهرى گفت: «بابا امروز، تو چته؟» هیچى نگفتم. چایى رو خوردیم که یهو در اتاق باز شد. تاجیک از در وارد شد و به سید بهزاد گفت: «آقا سید، یه دیقه بیا بیرون». تا اینو گفتت، هوررى دلم ریخت. تا سید میرطاهرى رفت بیرون، صداى «یا ابالفضل» بلند شد. سریع اومد تو و گفت: «عباس قنبرى بلند شو بریم»، «کجا؟»، «بیمارستان»، «چه خبره؟»، «صابرى رفته روى مین».من و سید میرطاهرى سوار آمبولانس شدیم. آمبولانسى که تاجیک با اون اومده بود. وقتى نشستم پشت فرمون. یه نگاه به عقب انداختم. کف آمبولانس پر بود از خون و یه لگنه پوتین، خاکى و خونى هم افتاده بود. گفتم حتماً عباس یه پاش قطع شده. بیمارستان صحرایى مخبرى، که توى فکه ساخته شده، اولین جایى یه که مجروح ها رو میارن و بعد از اونجا مى برن شهر. جلو در اورژانس به سرعت از ماشین پریدم پایین. یکى از سربازهاى تفحص که امدادگر بود، با عباس مجروح شده بود. از اون پرسیدم: «عباس چى شده؟» جواب منو نداد و روشو برگردوند. به سید میرطاهرى گفتم: «سید عباس رو بردن شهر» که گفت: «قنبرى بیا و نور چراغ ماشینت رو بینداز توى کانتینر.اصلا حواسم نبود چى به چیه. مى خواستم زودتر برم پیش عباس که اگه کارى داره براش انجام بدم. یا اگه خون مى خواد، براش خون بدم. پیش خودم گفتم الان چه موقع یخ درآوردن این موقع شب؟ نور ماشین رو انداختم روى در کانتینر. در رو که باز کردن، دیدم توى کانتینر یه پیکر افتاده. از ماشین پیاده شدم. با حیرت رفتم جلو. باور کردنى نبود. فکر کردم اشتباه مى کنم. ولى نه، خودش بود. نمى دونم تو چه حالى بودم. ولى هر طورى که بود، صورت عباس رو که بدجورى سوخته بود، با گلاب شستم. کفن بریدیم و قرار شد که با همون آمبولانس به طرف تهران حرکت کنیم.به سید میرطاهرى گفتم: «عباس صابرى عشقش دو کوهه بود، برا آخرین بار ببریمش دو کوهه و دور ساختمونا طوافش بدیم...»، سید گفت: «حرف ندارم، راضى ام».پیکر عباس رو داخل آمبولانس گذاشتیم و بردیمش دو کوهه. زمین صبحگاه و ساختموناى دو کوهه جور دیگه اى شده بودند. بازم تو دو کوهه عطر شهید و شهادت پیچیده بود. همین طور که عباس رو توى دو کوهه مى چرخوندیم یاد چند روز پیش افتادم. نوحه هایى رو که با هم مى خوندیم، زمزمه کردم و اشک مى ریختیم.شهدا به استقبال عباس اومده بودن. دو کوهه نور باران بود. شهدا توى دو کوه اسمون، همونى که اکبر محمدى بخش به عبسا گفته بود، توى آسموناست، براى عباس پرگشوده بودن

.... ... ..... .... ...! +.....

......

.... ȍ.... .... . .... ...... .. .. ..... ..... ... .점...ϡ .. ...... ...... .. .... ... .... .... .... ....; ... ...... .. .. ...... ... .. ... ... ..... .. .... ... ..... ....... .. ...... .... .... .. .......... .... ..... ...... .. .. ..... .. .. .... .... ... ... ..ϡ .... ..... .. ..... ...... .. .. ....... ...... .ѐ.... .... .. .... .. ...ʐ. .. .. ...... ... . ... ...... .. .. ... ..... .. .... .... ..... ..... ..... ...... ..... ...: ..... ... ..... .... ...!.

عمّه بیا گمشده پیدا شده! +خاطره

براى بچه هاى تفحص و براى آنهایى که به دنبال گمشده خود مى گردند، هیچ لحظه اى زیباتر از لحظه کشف پیکر مطهر شهید نیست; اما زیباتر از آن، لحظه اى است که زیر نور آفتاب یا چراغ قوه، پلاکى بدرخشد. در طلاییه وقتى زمین را مى شکافتیم. پیکر شهیدى نمایان شد که همراه او یک دفتر قطور اما کوچک بود، شبیه دفترى که بیشتر مداحان از آن استفاده مى کنند برگ هاى دفتر به خاطر گل گرفتگى به هم چسبیده بود و باز نمى شد. آن را پاک کردم. به سختى بازش کردم. بالاى اولین صفحه اش نوشته بود: «عمّه بیا گمشده پیدا شده!»

..... . ..... .. .... . ..

....

.. ...... ..... .. .... .... ... .. ....ϡ . ..... ...... .. .. ...... .. ... ...ϡ . ........ .. .. .... ......... ....... ....... .... ..ϡ ..... .... .. ... ..... ........ .... .... ... ǐ. ...... ..... .. .....ϡ ... ..... .... .... ... ..:

...... ...... ... ............ ... ....... ...... .................... .... .......... ........... .............. ......... .......... ........ ........... .... ....... ........... .......... ......... ........ ...... ... ........ ........ ........ ...... ... ........ ........ (.... ..... ... 75).

.... .. ... ... . .. ... ..... . .... . ....... .. (.. ... ......) ..... .....ϡ ..... ......Ͽ. .... ....ϡ (.........) .. .점....: ..... .. .. .. ... ... .. .... .....ϡ ..... ... . .... .. .. ... .... .с.... .... ... . .... .. .. ... .... ... . ..... ..... ...ǻ.

.

...... ... .. .... .. ...... .. .. ... ... .... .. .. ... ..... ... .. .... .... ..... . ..... .. ......... ..... .... ... ..ʡ . .. ... ..... ... ....ϡ .. .. .. ... ... ... ....! ..... .. ......... ... .... ....... .... .... .ǡ .. .... ..... .... .. ...... ... .... . ... ..... ... .. .. .... .... ...... . .... ..ϡ ..... ...... ...ʡ ....... .. ..... ....... ...... .. .... .... ..... ......ϡ .... .... .. .. ... ..... . ....... .... ......

.

1. .... ....... ...... ...... ...... ........ .......: ..... ...... ....... ....... .. .............. ...... ........ ........ .......... (..... ...... . 11. . 108 . ....ȡ . 6. . 175)

...... .... (... .... .... . ...) .....: ... .. ..... .. ...... ..... .....: .. ...... .. .... ....ϡ .. .. .. ..... .... . .... ...ϡ ...... ...ʻ.

.

2. .... ....... ........ ......... ....: .... ....... ...... ...... ...... ........ .......: ..... ........ .. ......... ........ ............. ........ .... ............. ...... ...... ....... .. .............. ...... ...... ........ .... .............. (...... ....... . 2. . 266)

.... .... ... (.... ......) .....: .... ... (.... ..... .... ....) .....: ... .. ... ..ϡ .. .... .. .. ... ........ ...... ....ϡ .. ........ ...ʡ . .. .ӡ .... .. ..... .. ..... .....: .. ........ .. .... ..... . (.. ..) ..... ...ϡ (. .. .... ....) .. ........ ...ʻ.

....

ترغیب و تشویق به جهاد و جنگ

مدخلیک مسلمان، علاوه بر آنکه باید خود را بسازد، و جامعه اسلامى را از لکه هاى ننگ پاک سازد، و مسلمانان را از چنگال ابرقدرتان دیوسیرت درنده خو نجات دهد، اصولا باید به فکر تمامى مستضعفان جهان باشد حتى اگر مسلمان وموحد هم نباشند، این دستور قرآن کریم است که: وَمَا لَکُمْ لاَ تُقَاتِلُونَ فِی سَبِیلِ اللّهِ وَالْمُسْتَضْعَفِینَ مِنَ الرِّجَالِ وَالنِّسَاء وَالْوِلْدَانِ الَّذِینَ یَقُولُونَ رَبَّنَا أَخْرِجْنَا مِنْ هَـذِهِ الْقَرْیَةِ الظَّالِمِ أَهْلُهَا وَاجْعَل لَّنَا مِن لَّدُنکَ وَلِیّاً وَاجْعَل لَّنَا مِن لَّدُنکَ نَصِیراً (سوره نساء، آیه 75).«چرا در راه خدا و در راه مردان و زنان و کودکانى که (به دست ستمگران) تضعیف شده اند، پیکار نمى کنید؟، همان افراد، (ستمدیده اى) که مى گویند: خدایا ما را از این شهر که اهلش ستمگرند، بیرون ببر و براى ما از طرف خودت سرپرستى قرار بده، و براى ما از طرف خودت یار و یاورى تعیین فرما». شرم آور است در حالى که آمریکا از آن طرف کره زمین دم از حفظ منافع خود در خلیج فارس مى زند و شوروى بر افغانستان مظلوم مسلط شده است، و به دیگر ممالک نظر دارند، ما سر در لاک خود فرو بریم؟! البته ما نمى خواهیم، مثل آنها لشکرکشى کنیم، بلکه ما، با عرضه اسلام اصیل، به ملتهاى ظلم دیده و ستم کشیده، راه را به آنها نشان مى دهیم و آنها خود، تصمیم خواهند گرفت، همانطور که امروز ملّتهاى مسلمان از خواب گران بیدار گشته اند، بدان امید که در راه رهایى و استقلال قرار گیرند. 1ـ قالَ رَسُولُ اللّهِ صَلَّى اللّهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ: «مَنْ سَمِعَ رَجُلاً یُنادِى یا لَلْمُسْلِمینَ فَلَمْ یُجِبْهُ فَلَیْسَ بِمُسْلِم». (وسائل الشیعه، ج 11، ص 108 ـ تهذیب، ج 6، ص 175)پیامبر اکرم (صلى الله علیه و آله) فرمود: «هر کس بشنود که انسانى فریاد مى کند: اى مسلمین به دادم برسید، پس او را اجابت نکند و پاسخ نگوید، مسلمان نیست». 2ـ عَنْ عَلِىٍّ عَلَیْهِ السَّلامُ قالَ: قالَ رَسُولُ اللّهِ صَلَّى اللّهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ: «مَنْ اَصْبَحَ لا یَهْتَمَّ بِأَمْرِ الْمُسْلِمینَ فَلَیْسَ مِنَ الْمُسْلِمینَ وَمَنْ شَهِدَ رَجُلاً یا لَلْمُسْلِمینَ فَلَمْ یُجِبْ فَلَیْسَ مِنَ الْمُسْلِمینَ». (مستدرک الوسائل، ج 2، ص 266)حضرت امام على (علیه السلام) فرمود: رسول خدا (صلّى اللّه علیه وآله) فرمود: «هر کس صبح کند، در حالى که به امر مسلمانان اهتمام نورزد، از مسلمانان نیست، و هر کس، شخصى را ببیند که فریاد مى کند: اى مسلمانان، به دادم برسید و (او را) اجابت نکند، (و به دادش نرسد) از مسلمانان نیست».

سستى در جهاد +احادیث

سستى در جهاد شکایت على از یارانش:قال امیرالمؤمنى(ع): «وَ لَعَمرى لَو کُنّا نَأتِى ما أَتَیْتُمْ، ما قامَ لِلدِّینِ عَمُودٌ وَ لا أخْضَرَّ لِلإیمانِ عُودٌ وَ أیْمُ اللّهِ لِتَحْتَلِبُنَّها دَمَاً وَ لَتُتْبِعُنِّها نَدَماً». (نهج البلاغه فیض الاسلام، خطبه 55، ص 144.حضرت امیرالمؤمنین(ع) در شکایت از یارانش فرمود: «و به جان خودم سوگند، اگر رفتار ما (در یارى اسلام) مانند رفتار شما بود (و در پیکار با دشمن شما سستى و سهل انگارى مى نمودیم)، پایه دین برقرار نمى گردید و شاخه درخت ایمان سبز نمى گشت، و سوگند به خدا از این رفتار (ناپسندیده و سستى در کارزار، به عوض شیر، از ناقه دنیا) خون خواهید دوشید و در پى آن (وقتى دشمن بر شما مسلط گردد)، پشیمان خواهید گشت.»

.... .. .... +....?.

.... .. ....

..... ... .. ......:

... ...........(.): ... ....... ... ..... ...... .. ........... .. .... ......... ....... .. .. ........ ......... ..... .. ..... ...... ................. ...... .. ............... ........ (... ....... ... ....... .... 55. . 144.

.... ............(.) .. ..... .. ...... .....: .. .. ... .... ...ϡ ǐ. ..... .. (.. .... .....) ..... ..... ... ... (. .. ..... .. .... ... .... . ... ..... ........). .... ... ...... ..점.... . .... .... ..... ... ..점.ʡ . .... .. ... .. ... ..... (.ǁ...... . .... .. .....ѡ .. ... ..ѡ .. .... ....) ... ...... ..... . .. .. .. (.... .... .. ... .... ....). ...... ...... .....

... .. ...ј ........